Vriendenvereniging Van Abbemuseum - Journaal Online

  Raum der Gegenwart, een tijdscapsule   door Piet van Bragt De Raum der Gegenwart beslaat slechts een klein stukje oppervlakte van de museumvloer van het Van Abbemuseum. Het is een soort doosje, in een hoek van de zaal geschoven, en aan de buitenzijde versierd met een functionele witte wand. Maar als je het kabinetje binnenstapt verkeer je ineens in de wereld van 1930: een beeld van rust in een hectische politieke en industriële samenleving. Behalve de Licht-Raum-Modulator van Moholy- Nagy en de alom bekende Bauhaus lamp van Wilhelm Wagenfeld kijkt men naar een fotografische momentopname van de cultuur van 1930. De kunstwerken worden als reproductie getoond: foto’s, dia’s, film.   De turbulente gebeurtenissen van dat ogenblik die tot het tragisch crescendo van de jaren veertig zullen leiden, worden hier niet zichtbaar. Raum der Gegenwart toont een pauzemoment in de maatschappelijke en culturele voortgang van de twintigste eeuw. Lazlo Moholy Nagy Alexander Dorner Raum der Gegenwa

  De Arbeidersclub:  educatie, geletterdheid en elektrificatie. door Piet van Bragt   Stelt u zich het interieur voor van een modale Russische woning uit de periode rond 1915. De overdadige inrichting zal het zicht op de bewoners ontnemen, hoewel zij in hun verzameldrang verantwoordelijk zijn voor dit pronkinterieur. Als u dat vergelijkt met de reconstructie van de Arbeiders Club van Alexander Rodchenko, dan moet de totale ommekeer in de Russische maatschappij na de Oktober Revolutie van 1917 voor ieder als een aardverschuiving zijn overgekomen. Het dagelijks leven in al zijn diverse vormen zal nooit meer hetzelfde worden.   Alexandr Rodchenko De kunst van het grote Tsarenrijk moet in één klap in proletarische kunst veranderen. Vanaf nu zijn kunstenaars niet meer actief in het decoreren van de burgerlijke en keizerlijke macht. Kunstenaars zullen in het vervolg als esthetische spreekbuizen van de revolutie optreden, met hun blik gericht op de toekomst. Het verleden is voorbij en doe

  De bibliotheek als kennisproducent door Piet van Bragt Het liefst betreed ik het Van Abbemuseum via de oude hoofdingang, maar dat is niet meer mogelijk. Het contrast tussen de architectuur van Kropholler en de bibliotheekarchitectuur van Maarten Van Severen is prachtig. Door de glazen wand verschijnt de bibliotheek als een veelkleurig glanzend sieraad. Is er een mooier welkomstgeschenk mogelijk bij het bezoek aan een in vele opzichten inspirerend gebouw? De bibliotheek van het Van Abbemuseum heeft een interessante geschiedenis. In de loop der jaren is zij uitgegroeid van een boekenkast op de kamer van directeur Wouter Visser (directeur van 1936 – 1942) tot het imponerende kenniscentrum van nu. Deze geschiedenis van de bibliotheek is beschreven door Diana Franssen, [1] en kunt u ook lezen op de website van het museum: bibliotheek online. Een bibliotheek is traditioneel een verlengstuk van ons geheugen. Maar de moderne bibliotheek heeft meer te bieden. Het is een kenniscentrum, ru

  Emotie, intuïtie en droom door Piet van Bragt Patricia Pisters , hoogleraar aan de UVA in Amsterdam, onderzocht films die opereren op het snijvlak van filmwetenschap en neurologie. Zij is de bedenker van het begrip   'neurothriller' , waarmee zij een wijze van filmisch verhalen bedoelt die de sfeer, het gevoel en de ervaring van de kijker voorrang geven boven de plot van het verhaal. In dat verband noemt zij de film The Revenant van de Mexicaanse regisseur Alejandro Iñárritu . In deze film wordt de kijker, zoals zij zegt, meegesleurd in de barre wereld van de pelsjager Hugh Glass , gespeeld door Leonardo di Caprio.   'Je wordt helemaal meegevoerd en voelt de kou en pijn bijna fysiek'. Ze noemt de film een emotionele achtbaan, waarin 'we tegenwoordig direct worden aangesproken op onze emoties, onze angst, vreugde, verdriet en walging'. Deze film op het snijvlak tussen kunst, geesteswetenschappen en neurologie kan als uitgangspunt dienen om tot nieuwe inzicht

  Panamarenko: intelligentie is wat we gebruiken als we niet weten wat we moeten doen. door Piet van Bragt Panamarenko fascineert mij al een heel leven lang. Hoe is het mogelijk dat iemand een dergelijke vorm van absurditeit weet te scheppen waarmee hij een immense groep bewonderaars om zich heen weet te verzamelen. Want is het kunst? Niemand weet het. Velen hebben het gevoel dat het wel zo zal zijn, anderen hebben vraagtekens. Lezers met een gelukzalig gevoel bij de bedenksels van professor Zonnebloem uit de albums van Hergé begrijpen precies waar het bij Panamarenko over gaat. In ieder geval niet over het politieke en maatschappelijke besef waar het Van Abbemuseum aandacht aan besteedt, maar meer over de ernst van de dwaas. De titel van dit opstel is ontleend aan een uitspraak van de Franse psycholoog Piaget [1] . Het laat het vermogen zien om te zoeken en te tasten om een goede oplossing te vinden voor problemen als de gebruikelijke aanpak ontbreekt. Dat impliceert ‘oorspronkeli

  Taal en teken door Piet van Bragt Een tekenaar dient te tekenen, een illustrator te illustreren, de fotograaf te fotograferen,de etser te etsen, de beeldhouwer zijn beeld te houwen, de lithograaf te lithograferen. En zo behoort de schrijver te schrijven, de dichter te dichten, de essayist behoort te 'essayisten', de verslaggever verslag te geven. Ieder behoort in zijn eigen hokje zoals de Nederlandse traditie voorschrijft. duidelijkheid voor alles, de grenzen moeten duidelijk afgebakend worden, ieder behoort zijn plaats te kennen. Taal en teken, woord en beeld hebben elkaar gevonden, sterker nog, ze worden door dezelfde persoon belichaamd als een nederige incarnatie van de aloude Homo Universalis. De jaren zestig en zeventig van de twintigste eeuw laat de allround moderne kunstenaar naar voren treden. Hij is werkzaam op allerlei gebieden van het kunstbedrijf en kan niet meer getypeerd worden als een   specifieke vertegenwoordiger van een bepaald kunstambacht. In onze

  Kunst versus nullen door Piet van Bragt " De man waggelde op platvoeten achter hem aan. Een zwetende ongeschoren man. Een hol en opgewonden geluid kwam uit zijn keel, alsof er binnen in hem iemand levend was begraven, en hij sloeg met zijn vlakke hand op zijn New York Times, pagina Arts & Letters. "Read this? Stuk over die show bij Abe Silver bij Schleiermemacher. Silver is heading for the top of the charts, nu Geiselhart op Louisana is uitgekeken. Dat schrijft Ronsted, het serpent. De hele stad weet het nu. Geiselhart is uitgekeken op Lafayette   Louisiana. My name is mud, you sneak! Hoe heb je me dat aan kunnen doen". Frans Kellendonk beschrijft in zijn roman 'Het Mystieke Lichaam' in de persoon van Geiselhart het fenomeen moderne kunst en criticus.   Deze criticus vertoont niet het beeld van de gezellig napratende commentariërende, prijzende, berispende of afkeurende bekende commentator, maar ontpopt zich als een heuse macht binnen het mechanisme

  De wijsheid van de opstand door Piet van Bragt Albert Camus:   “Creëren is twee keer leven” Albert Camus, foto Anton Foek  "Ingescheept lijkt me een juistere term dan geëngageerd, die minder relevant is. Het is voor de kunstenaar immers geen vrijwillig engagement, maar eerder een militaire dienstplicht. Iedere kunstenaar wordt tegenwoordig ingescheept in de galei van zijn tijd en daar moet hij zich bij neerleggen, zelfs als hij van oordeel is dat die galei naar haring stinkt, dat de slavendrijver hem echt te vaak afsnauwt en bovenal dat de kaap niet wordt gerond. We zitten op volle zee en de kunstenaar moet net als de anderen roeien als het zijn beurt is, indien mogelijk zonder te sterven, dat wil zeggen dat hij door moet gaan met leven en scheppen." [1 ] De kunstenaar plaatst zichzelf als speler in de arena. De Franse filosoof en schrijver Albert Camus ontwikkelde hierover gedachten. Camus zegt dat de kunstenaar daar iets op het spel zet, want scheppen vandaag, zegt