Vriendenvereniging Van Abbemuseum - Journaal Online

  Belangrijk werk van de Amerikaanse minimal-art kunstenaar Carl Andre bevindt zich in de collectie van het Van Abbemuseum. Zoals bij veel minimal-art kunstenaars is hun werk eenvoudig en doet het geen beroep op grote emoties. Toch is het werk waard om zorgvuldig te kijken. Dat geldt ook voor het werk van Carl  Andre, die met zijn werk door  middel van een eenvoudig object de ruimte wil doorbreken.  Carl Andre, de horizontale priapus door Piet van Bragt Carl Andre Is het een vraag in hoeverre het vroegere beroep van spoorwegarbeider bij de Pennsylvania Railroad van invloed was op zijn eerste sculptuur: 137 bakstenen die zij aan zij in een lange rij op de grond liggen?   Het beeld van een eindeloze rij wagons en goederentreinen dringt zich op en moet de voorliefde van Andre voor het stapelen van identieke voorwerpen gestimuleerd hebben.   Hij zegt zelf tegen de schrijver Neal Benezra: ‘Het is een enorme vlakte met de lange lijnen van goederenwagons die zich opstellen op het spoorwegem

  In de collectie van het Van Abbemuseum bevindt zich een  werk van de Oostenrijkse kunstenaar Hermann Nitsch. Nitsch heeft als kunstenaar een provocerend oeuvre geschapen. Voor velen is het werk choquerend en soms blijkbaar weerzinwekkend. Maar toch is telkens het werk Schüttbild als het in het museum getoond wordt een kunstwerk waarvoor bezoekers stilstaan. Op een of andere manier doet het waarschijnlijk een beroep op oeroude gevoelens die nog steeds in ons DNA verankerd zitten. Hermann Nitsch: Schüttbild (1982) door Piet van Bragt Spontaan kan iets ontstaan tussen twee mensen die elkaar daarvoor nooit ontmoet hebben. En dat gebeurde zo maar meteen onverwachts. Een dame, zojuist voor het eerst in functie als gastvrouw kijkt samen met mij vol verbazing naar een kunstwerk: Schüttbild van Hermann Nitsch in dit geval. Bij ons beiden riep het een zelfde emotie op. Waar kijken we in godsnaam naar? Het is in ieder geval een sterk beeld, want meerdere bezoekers houden hun pas in als zij d

In de loop van de tijd zijn in het Journaal veel artikelen verschenen over El Lissitzky en zijn rol die hij speelde in de Russische en internationale kunst. Het van Abbemuseum bezit een grote collectie werken van El Lissitzky. Veel tentoonstellingen zijn in de afgelopen jaren aan hem en zijn werk gewijd. Zowel zijn ideeën over architectuur,  fotografie,  prentkunst,  typografie als zijn ideeën over kunst in de maatschappelijke context zijn van belang. Vandaar dat het een interessante gedachte is om de bijdragen  die in het Journaal over Lissitzky verschenen  opnieuw in dit medium zichtbaar te maken.   El Lissitzky: kunstenaar in een politiek en cultureel verscheurde maatschappij door Piet van Bragt Lenin Er wordt verteld dat Lenin in 1909 een bezoek bracht aan de fysioloog Pavlov. Het is niet zo belangrijk of dat gerucht op waarheid berust, maar het is wel illustratief voor de ideeën waar Lenin zich mee bezig hield. I.P. Pavlov staat bekend als de fysioloog die de theorie van de geco

Lissitzky versus Kabakov / utopie versus werkelijkheid door Piet van Bragt Als Charles Esche Ilya en Emilia Kabakov in New York ontmoet, ontstaat een gesprek over de Lissitzky collectie van het Van Abbemuseum. Het echtpaar Kabakov is onmiddellijk geïnteresseerd en stemt toe na te denken over een project waarin het werk van Lissitzky een belangrijke rol speelt.  Lissitzky en Kabakov zijn beiden kind van de Sovjet Unie, maar ieder met hun eigen verwachtingen en toekomstdromen en ervaringen. Het contrast tussen beide kunstenaars is de basis om hun artistieke achtergrond te accentueren en het belang in te zien van de historische culturele ontwikkeling in hun vaderland. Lissitzky is de utopist, hij die met vertrouwen de toekomst van het communisme tegemoet ziet, Kabakov, de man die de realiteit heeft ervaren en melancholisch terugkijkt op een maatschappelijk en politiek fiasco. De tentoonstelling bevat acht zalen waarin dit contrast tussen utopie en werkelijkheid zichtbaar wordt gemaakt.

De installatie: door het nulpunt naar creatieve vrijheid door Piet van Bragt Er bestaat een foto waarop Yves Klein als dirigent in het theater in Gelsenkirchen voor een onzichtbaar publiek een niet zichtbaar orkest dirigeert. Het is 1958. Yves Klein betreedt dan als dirigent van zijn geestelijke leefomgeving de kunstwereld. Zijn opgeheven arm laat zijn opmaat zien van een nieuwe kunst. Al twaalf jaar eerder, in 1946, signeert hij in een fantastische realistisch imaginaire dagdroom de achterzijde van het hemelgewelf. Hij vertelt: ‘Op die dag begon ik vogels te haten die kriskras door de hemel vlogen, want ze probeerden gaten in mijn mooiste en grootste werk te maken.’ [1] Reeds toen begon zijn reis naar l ‘aventure monochrome. Yves Klein ontwerp Gelsenkirchen Opera Theater, inkt en gouache op papier, 1957 Yves Klein, Monochrome Bleu,  sans titre, 1959 Als de invloed van de École de Paris eind jaren zestig steeds meer aan kracht verliest, wordt al door Pierre Restany, de kunstcriticus