Vriendenvereniging Van Abbemuseum - Journaal Online

Het van Abbemuseum bezit een prachtig werk van Kandinsky uit 1910: Blick auf Murnau mit Kirche . Rond dit kunstwerk is een discussie gaande die repercussies kan hebben voor de toekomst. Mogelijk hebt u de discussie daarover gevolgd. Om meer inzicht en begrip te krijgen voor het werk van Kandinsky volgt hieronder een overzicht van zijn leven en werk. Het Haags Gemeentemuseum, nu het Kunstmuseum geheten, wijdde in 1999 een tentoonstelling aan zijn werk dat hij rond 1913 maakte. Vooral de aandacht voor zijn visie op theosofie is belangrijk. In deze periode schreef hij ook zijn magnum opus Das Geistige in der Kunst, waarin hij de band met kunst en spiritualiteit wilde verduidelijken. Met het Geistige wou hij betekenis geven aan de voorstellingen die zich letterlijk in zijn hoofd afspeelden, maar die niet direct verband hielden met religieuze bovennatuurlijke betekenissen.  Kandinsky rond 1913 door Piet van Brag t De wensdroom van een nieuwe kuns t Leven * geboren 4 december 1866

  Femme en Vert: Picasso zit in ons hoofd. door Piet van Bragt   Wie heeft niet de ervaring iets te herkennen dat hij nog nooit gezien heeft?  Voor veel kunsthistorici is het een dagelijkse gebeurtenis. In het Van Abbemuseum hangt een prachtige Picasso: Femme en Vert, de Groene Vrouw uit 1909. De aankoop van dat doek in 1954 veroorzaakte toentertijd een enorme rel in Eindhoven. Vooral politiek correcte opmerkingen van raadsleden haalden de krant. De sympathie om de geldstroom te richten op een onbegrijpelijk kunstwerk in plaats van op een groep maatschappelijk minderbedeelden, of op betere straatverlichting, deed het bij sommige politici minder goed. Het pleit voor Edy de Wilde, de toenmalige directeur van het Van Abbe, dat hij ondanks alle oppositie toch tot aankoop mocht overgaan.  En wat is nu een bedrag van fl.113.943,21 ? Gezien de prijsontwikkeling in de kunsthandel is het misschien wel een van de beste investeringen van de gemeente Eindhoven!  Politiek correct denken verliest he

  De architectuur van het Van Abbemuseum, over smaak en sociale identiteit door Piet van Bragt Covid 19 heeft op allerlei terreinen invloed. Zelfs op de architectuur van het Van Abbemuseum. De majestueuze ingang heeft zich verplaatst naar de achterzijde van het gebouw. Het museum is nu slechts bereikbaar over een zacht deinende toegangsweg over het water. Misschien iets te smal, want het wachten is op een tegenligger die de aanstaande bezoeker kennis laat maken met de waterhoudende kwaliteiten van de vijver. De voormalige ingang is definitief (?) gesloten en de twee stenen leeuwen hebben hun functie als wachter verloren. Ik vond in een antiquariaat het boek 'Lelijk gebouwd in Nederland' uit 1991 van Jaap Huisman, die als journalist over architectuur schrijft. In dit boek laat hij vijftig voorbeelden van verkeerde en smakeloze bouwkunst de revue passeren, vijftig voorbeelden van al het lelijks dat de Nederlandse architectuur heeft voortgebracht. Toen ik door het boek bladerde

  William Kentridge: Ik maak kunst, geen logica. door Piet van Bragt De studio in het Van Abbemuseum is niet de meest aantrekkelijke plek in het gebouw. Je voelt je er afgesloten van de rest van de wereld. Je mist het contact met het licht en de ruimte. Tentoonstellingen in deze ruimte ademen daarom een aparte sfeer die je nergens anders in het gebouw ervaart. William Kentridge met zijn installatie Refusal of Time [1] geeft de ruimte, misschien voor het eerst, zijn rechtmatige plek in het museum. Refusal of Time is een overweldigende ervaring. Toen Kentridge dit werk op de dOCUMENTA13 in Kassel voor het eerst toonde, was het een regelrechte sensatie. Het geluid van het wegtikken van de tijd, de pulserende machine die opduikt in het duister en die de filmbeelden met geluid en schaduw accentueert, de hallucinerende zwart-wit beelden op de schuin weggeplaatste schotten tegen de wand, laten de verwarrende betekenis van de beelden slechts langzaam ons bewustzijn binnensijpelen. Refusal o

  eadward muybridge door Piet van Bragt                                               Als Google aandacht schenkt aan zijn geboortedag, dan kunnen wij niet achterblijven. Vooral gezien het feit dat ik jaren over hem heb les gegeven.  Ik beschouw hem als een van de belangrijkste negentiende-eeuwse kunstenaars. Zijn werk heeft nieuwe wegen geopend en, gelukkig, ook enkele definitief dicht gegooid.  Met zijn  zoöpraxiscope kon hij van zijn foto's prachtige elementaire filmpjes maken maken waarmee hij het fenomeen beweging op een verrassende manier gestalte gaf. Zo was Muybridge   een van de pioniers van de moderne kunst. Een systeemonderzoeker! In 1850 verliet Eadweard  Engeland om in Amerika zijn geluk te beproeven. Daar ontmoette hij Silas Selleck, die daguerreotypieën maakte en hem enthousiast wist te maken voor de fotografie. Van 1856 tot 1867 woonde Muybridge weer in Engeland, maar daarna keerde hij terug naar San Francisco, waar hij samen met Selleck een galerie opende. Met

  De bibliotheek als kennisproducent door Piet van Bragt Het liefst betreed ik het Van Abbemuseum via de oude hoofdingang: het contrast tussen de architectuur van Kropholler en de bibliotheekarchitectuur van Maarten Van Severen is prachtig. Door de glazen wand verschijnt de bibliotheek als een veelkleurig glanzend sieraad. Is er een mooier welkomstgeschenk mogelijk bij het bezoek aan een in vele opzichten inspirerend gebouw? De bibliotheek van het Van Abbemuseum heeft een interessante geschiedenis. In de loop der jaren is zij uitgegroeid van een boekenkast op de kamer van directeur Wouter Visser (directeur van 1936 – 1942) tot het imponerende kenniscentrum van nu. Deze geschiedenis van de bibliotheek is beschreven door Diana Franssen, [1] en kunt u ook lezen op de website van het museum: bibliotheek online. Een bibliotheek is traditioneel een verlengstuk van ons geheugen. Maar de moderne bibliotheek heeft meer te bieden. Het is een kenniscentrum, ruimte voor ontmoetingen met gelij

  Donald Judd: vorm, volume, kleur en oppervlakte bestaat als iets op zich zelf. door Piet van Bragt Progression, 1969 Toen Rudi Fuchs tijdens zijn toenmalige directoraat in 1978 Donald Judd bezocht, ontmoette hij een recalcitrante en dwarse Judd. Fuchs zocht Judd op om hem een tentoonstelling in het Van Abbemuseum aan te bieden. Judd zag daar niets in. Hij was het moe om zijn kunstwerken steeds rond de wereld te laten reizen. Vond dat het tegen de aard van de kunstwerken was om ze heen en weer te slepen. Daarbij werden de werken ook nog al eens op allerlei domme manieren beschadigd en werden ze in rommelige en slechte ruimtes geëxposeerd. Daarbij had hij helemaal geen zin om telkens opnieuw zijn werken na te reizen en te constateren dat het weer helemaal mis was. Fuchs probeerde hem toch over de streep te trekken met het argument dat het lot van avant-gardekunst nu eenmaal zo was. Moderne kunstwerken zijn mobiel. De vaste stabiele plaatsen zoals voorheen in kerken, waren niet meer b